nasa

تزريق واكسن كه اومدي خونه و بدو بدو و بازي كردي، خوابيدي. وقتي بيدار شدي پاشدي تا جلوي تلويزيون لنگ لنگون رفتي و همونجا ايستادي و گريه كردي. ديگه همه اش نشسته بودي و دست بهت ميزديم گريه ميكردي. تا ميرفتيم بغلت كنيم از درد جيغ ميزدي و ضعف ميكردي از گريه. بابايي كه غروب از خواب پا شد، رفت يه جعبه مدادرنگي 12 رنگ و يه دفتر نقاشي برات گرفت و سرت گرم شد با مدادها. بابايي ميگفت چاره داشته باشه ميشينه گريه ميكنه كه تو درد داري و نميتوني راه بري.

افطار خونه مامان جون رفتيم و شما بيقراري ميكردي كه اومديم بالا. روي مبل نشوندمت و مشغول بازي با اسباب بازيات بودي و من فقط نگاهت ميكردم و دعا ميكردم براي طفلك هايي كه مريضن و براي پدر مادرهاشون كه چه ميكشن. نگاهت ميكردم و بغض كرده بودم كه دخترك شيطونم يه جا نسسته و سرشو به بازي گرم كرده. ياد روزايي افتادم كه خودم بودم و خودم. نصف شبانه روز خواب بودم و بقيه اش هم به تفريح و علاقمندي هام ميگذشت، حالا روبروي تو نشستم و با اينكه خسته و خوابم، دارم براي تو با تموم وجودم غصه ميخورم كه اگه خودم مريض باشم اينقدر اذيت نميشم.

حس ناب مادري، لطفيه كه خدا بهم بخشيده و مثل هميشه نميتونم شكرگذارش باشم.

عزيزكم، صبح فرداش رفتيم خونه مامان شهناز و شما 24 ساعت بعد از تزريق واكسن، يعني ساعت 12:30 روز چهارشنبه راه رفتي اما لنگ لنگون. هنوز هم موقع راه رفتن پاي چپت رو ميكشي. روز اول 4 ساعت برات شياف گذاشتم و ديروز غروب هم يك كمي بدنت داغ شد و شياف استفاده كردم.

خداروشكر واكسن هات تموم شد تا 6 سالگي و من از اين استرس واكسن ها خلاص شدم. استرسي كه يك ماه قبل از واكسن شروع ميشد و

بعد از تزريق از بين ميرفت. لحظه تزريق واكسن، همون موقع كه گريه ميكني و دردت مياد و حتما با خودت فكر ميكني كه چرا بابا مامانم آوردنم اينجا! اون بدترين لحظه واسه منه...

خدايا شكرت